EL ROCK ( 9, bis )..TREE, TWO, ONE

martes, 17 de marzo de 2009


...Continuación

Aclarado convenientemente el significado de su canción mas significativa, debe añadirse que supuso un paso adelante e irretrocedible en la música moderna, tanto por su estructura, como por su armonía y tonalidad musical. Sabían mucho solfeo , aquellos rapaces. Hoy, es fácil explicarlo, porque basta decir que era una especie de rap cuyo fraseo se interrumpía secuencialmente por el conocido ¿chisquete?, né.

Yes las mas guapa,
tienes garbu al andar,
y mas al correr.
¿Chisquete?, né.

Entres nel baile
Y apárase to.
Por qué pué ser
¿Chisquete?, né.

Si vas al Conomato,
Tiramos tos pa llí
Fisgando pa ver
¿Chisquete?, né.

Daria cualquier cosa
por un abrazu tuyu,
aunque paezca ordinariez
¿Chisquete?, né.

Pero, ¿rap en el final de los años 60?. Sí, sí, aunque, cosas de nuestra idiosincracia, solo en Caborana. Quizás sea ese el motivo por lo que nuestros THE SQUATTERS tengan hoy un sitio ganado en el British Music Experiencie, museo del rock y del pop británico que abre sus puertas en la sala O2 Arena, donde los visitantes podrán disfrutar de la muestra de objetos de gran valor para la historia de la música donados por los propios artistas.





Entre ellos, se encuentran una serie de trajes utilizados por David Bowie, Adam Ant y Roger Taylor en videoclips y tapas de discos, una guitarra de Noel Gallagher, una guitarra de Graham Coxon, de Blur, unas gafas Jarvis Cocker, cantante de Pulp, entre otros objetos. Y un mosaico diseñado por uno de los componentes del grupo rock de Caborana. Aquí lo veis:




Tuvo también cierta trascendencia la canción Azarín del Tarancón – pequeño papel del azar en la vida de un rapaz que viviía al lado de la mina del Tarancón – donde se definía la intervención del azar en su vida y la parte importante que tuvo en sus decisiones mas importantes. Azar, sí. Joder, si Chano no hubiera subido aquella tarde a Piñeres a las fiestas patronales locales no se hubiera encontrado con Choni, la de Arrigorriaga, prima de Tina la de Levinco, en cuya casa pasaba unos días de vacaciones y que también había bajado a Piñeres a echar una bailarada. Los puso de frente el azar y,…hoy llevan 30 años durmiendo sobre el mismo colchón. Así juega sus cartas marcadas el jodíu azar.

Partiendo de deslocalizaciones triviales, que solo podía romper el azar, se movían los protagonistas en un permanente sinazar:


Voy a misa once
Tú, a la de nueve

Difícil se les ponía a ambos. Seguía, aludiendo al Economato:

Tu, ya despachaste
Yo, voy por ello

No había forma, por lo que parecía:

Tu, pa les monjes
Yo, a los frailes

Se describían un sinfín de situaciones dispares que finalizaban, después de muchas vueltas con:

Tu, con les bragues na mano
Yo, con ella nel mismu sitiu
Ay, ay,…
Yo, pa dentro.
Tu, pa fuera ( bis )


Cerrando los desencuentros, hasta situar a los protagonistas detrás de casa, en la oscuridad total, a altas horas de la noche….Sin saber a quién se refería la historia de la canción podéis dar por seguro que estos dos también acabaron pasando por la vicaría para poder institucionalizar el fuera-dentro.

Una característica que otorga otro plus de singularidad a la historia de THE SQUATTERS fue el que sus actuaciones veraniegas se concibieron por primera vez en la historia como un todo, como representaciones sucesivas de un mismo evento, a modo de lo que hoy llamaríamos una gira. Y, también por primera vez, se publicitaron sus conciertos con la estampación de unas camisetas, que pasaron a constituir el atuendo generalizado de todos los jóvenes locales, a modo de uniformes, como si se les hubiera ocurrido a todos pasarse por Casa Cuende en la Curva para ataviarse, dicho sea de paso, para beneficio exclusivo de los mas guapos y curiosos, porque dejar esas cosas solo en manos de la caprichosa naturaleza tiene esos peajes. Volviendo al grano, mas tarde, como sabéis, se generalizó su uso por grupos como The Rolling, Prince, Springten, Tina Turner, etc.














Aquella bobería, todos igual ataviados, llevó a la tergiversada conclusión, extendida por el municipio, provincia, región, nación, continente, de que todos los de Caborana eran iguales.



¿Iguales?. ¿Supuesto endogámico habemus?. Eso, merecía un estudio científico. Y hasta Caborana se desplazó al efecto Jhon Simill, discípulo de Gerall Durrell. Después de convertirse en el mejor cliente de Ca Goro, y de mucho observar y analizar, tuvo que concluir su tesis acerca del comportamiento de la población y del resultado pregonado, concluyendo que, siendo el cura era el hombre mas folgau del pueblo, entorno suyo había de estar la respuesta buscada. Una mañana, tras sus 11 adulterados vermouts, con decisión, arrogancia, respeto, educación, y diplomacia británica le espeta al sacerdote:.

  • - Oiga, perdónme un momento
  • - Dígame, buen hombre
  • - Mire, estoy haciendo un estudio científico y quería hacerle una pregunta. Solo una.
  • - Bien, adelante
  • - Ha de prometerme sinceridad en la respuesta
  • - Por supuesto, profesor
  • - A ver, ¿es verdad lo que se dice, de que todos los niños del pueblo son hijos suyos?.
  • - Hombre, seré sincero. Todos, todos,..no
Continuará....


4 comentarios:

Anónimo dijo...

Con el pasu del tiempu vuélvese buenu hasta Catán. Pero, recuerdo algunas actuaciones improvisaes de esti trio y, ¡vágame Dios! Era puru troníu. Y demasiau descaru en el tratamientu del sexo. Nun merecen dos págines ni por el asomu. Habría que ser mas exhaustivu.

Anónimo dijo...

Pa eso tenemos a Camporro. Ex-hauto.

Anónimo dijo...

Pa es - auto, el de Mino Valle

Anónimo dijo...

O el del Choferón, ya puestos.