LA GUADAÑONA,... NUN RESPETA

jueves, 13 de marzo de 2008



Semeya na última comía en Caborana



Tornaba del trabayu l´otru día. Nun creais que va tanto, no. Y encontreme nel Muru de la playa de Xixón con Ricardo Llera. Andaba de paseo. Diba hasta la LLoca´l Rinconín. Y como siempre que se topen, fuera de Caborana, dos de Caborana, al final la conversación ye monotemática, háblase de Caborana. Y les parrafaes suelen dar pa muncho.
Pues, ale, con esi aliciente incorporeme al su paseu verpertín.


Contome que tenía que caminar porque nun reconicimientu médicu nel trabayu habíen destectaoi altu´l nivel de azucar. Pero caminaba encantau. Hablamos ladesios,…hasta del blog


Yo nun pueo decir que fuera amigu suyu. No. Vivimos circunstancies distintes y en llugares diferentes, pero teníamos una recíproca empatía y ca vez que coincidíamos nun sitiu, manifestábamosla con expresives muestres de cariñu.


Joder, nun me voy a topar el sábado pasau con Mónico y dame la trágica noticia. Fue como un fuerte ostiazu de poniente.


Ahora, mas serenu, espeto estos versos a mou homenaxe :



SILENCIU

yera lo único que pedíen.


GRITAR

fue mi únicu deseu.



Gritando y enmudeciendo, pa nun morrer.
Recordando y olvidando, to pa nun morrer.

Levantando y agachando la mollera, pa nun morrer.



QUERIDA MUERTE,

a tu pesar,
a mi pesar,

la vida continúa.




2 comentarios:

Anónimo dijo...

El Exiliau ye hasta buen poeta. La ocasión merecía el esfuerzu

Roberto dijo...

Buenos momentos hemos pasado cuando éramos guajes en la chabola que su padre tenia detrás de casa allí se contaba historias y también mentirás, pero solo con la intención de hacer reír