OTRU MAZAZU

martes, 15 de abril de 2008



Conste quel Blog nun pretende ser un obitariu. Pero ye que los acontecimientos son la putaquelosparió, precipiten les coses y déxente apijoteu. Ayer enterrose Roberto Manzano.


última comía colectiva en Caborana


Roberto nun yera de mi xeneración. De guaje había xugao al fubol nos Frailes con Zequiel y llueo, de mozu, salí por ahí de pendoneo con Carlos – Lasa, pa nosotros - , hermanos menores de Roberto, pero nun sabía d´el porque facía tiempu qu´había colao de Caborana pa Xixón.

Pero, digamos que les circunstancies, eses cosuques que condicionen les situaciones y qu´un nun controla, provocaron que´l mi primer trabayu fuera en Xixón y, como Chuso Carrio ye pariente lexanu míu, fui a hospedame a ond´él taba, a la famosa Pensión Norina, nel Martillu Capua, frente a la playa, na que ver con el Príncipe d´Asturies, pero por onde habíen pasao anteriormente otros de Caborana. Entr´ellos Roberto.


uña y carne


Nuestra misma procedencia y les peripecies vivíes en Ca Norina trajeron consigo que tos los díes, al acabar la jorná, munchos de Caborana pasaramos pol chigre La Cornisa Cantábrica a char un parrafá, o una partía, o a comer un pinchucu porque la cena ya taba anunciá d´antemano, como ca día: huevu fritu a les 6 de la tarde y patates pasaes po la sartén a la mesma hora.
Allí, na Cornisa, conocí yo a Roberto, que, la verdá, d´aquella nun venia muncho por alli, porque ya cortexaba y quedabai pocu tiempo llibre pa esos otros menesteres.
A partir d´ahí, seguimos tratándonos como lo que yéramos, dos caboraneses nel exiliu. Y compartimos munches histories, coses, preocupaciones… hasta reuniones de padres d´alunos del colegiu de los guajes. Ye mas, incluso mesa na cena de graduación de los nuestros fíos mayores.
Entablamos amistá.

Ahora que cotiza poco, a la baxa incluso, cuando ya tan llegándonos xeneraciones nueves que nin saben lo que ye, Roberto yera un paisanu. Paez que nun ye na, un paisanu, pero tién un méritu de la ostia: marchar n´aquellos años, de Caborana, siend´un mozucu, pa Xixón, con les manos nel bolsu, ponese a trabayar, char hores y hores, simultanear el trabayu con los estudios nocturnos, conseguir el títulu a purugüevu, facelu valer na Empresa,….to ello sin tener que facer inclinación alguna del espinazu, furtiando d´enchufes y propuestes privilexiaes....lo dicho, hai que ser pero que mui paisanu.


Despedía del añu a base de cubatas:
El Cafetón, El Gatu Tuertu, Un chigre na Plaza Europa,
utru en Manuel Llaneza,...


Prejubilación, meyor vida y ……enfermedá al cantu. De les hijoputes. De les que solo precisen de tiempu pa vencete. Y, costoi lo suyo, pero valtó a tou´n paisanu.
En fin, déxolo, que nun quiero inundar el teclau.

Esta vez ni dos versos. Ta siempre, Roberto.



No hay comentarios: